SUPAWEE THONGKUM

KAAROK

Beginning to Grow with the Bitter-Sweet Scent of Wood

สวัสดีค่ะทุก ๆ คน รอก KAAROK เองค่ะ ก่อนอื่นขอให้รอกได้แนะนำตัวสั้น ๆ ก่อนที่จะขออธิบายเกี่ยวกับแนวคิดในการทำงาน จนกลายมาเป็นศิลปินแกะสลักไม้ตัวเล็ก ๆ ในวันนี้ จุดเริ่มต้นนั้นแสนจะเรียบง่ายอย่างที่ใคร ๆ ก็สามารถเดาได้ว่าเป็นแบบนี้เองสินะ :) จริง ๆ แล้วรอกไม่ได้มีชื่อเล่นจริง ๆ ว่ารอก แต่ด้วยความคุ้นชินต่อภาพจำของงานวาดในช่วงแรก และงานภาพถ่ายในช่วงที่ศิลปะก้าวไปสู่รูปแบบของ NFT จากรูปถ่ายและภาพวาดอาร์ตคาแรกเตอร์กระรอก จนทุกคนพร้อมใจกันเรียกว่า "กระรอก" แต่จริง ๆ แล้วชื่อเล่นของเราคือ ขิม ค่ะ :) ยินดีที่ได้ทำความรู้จักกันอีกครั้งนะคะ

Hello everyone! I'm KAAROK—a playful phonetic rendering of "Grarok" (กระรอก) in Thai, which means "squirrel." Before I dive into the concept behind my work and how I became a small woodcarving artist, allow me to introduce myself briefly. My journey began simply, in a way that many might easily guess. 🙂 Actually, "kaarok" isn't my real nickname. It came about because people grew accustomed to my early drawings and later, my NFT photography, which featured squirrel art characters and squirrel photos. This led everyone to collectively call me "kaarok" during that period. But my real nickname is Khim. 🙂 It's a pleasure to reintroduce myself.

Lost from a Dream, Returning to the Cracks of Wood

เนื้อหาที่รอกอยากจะมาเล่า เป็นเรื่องราววัยเด็กอันเป็นจุดเริ่มต้นของการทั้งหลงทางและการกลับมาพบสิ่งที่ทำหล่นหายไป... หายไประหว่างทางจนได้กลับมาทบทวน และประคองร่องรอยที่แตกร้าวเหล่านั้น มันเหมือนกับการได้เรียนรู้และเข้าใจว่าที่ผ่านมา สิ่งที่ผ่านพบเจอล้วนเป็นการเรียนรู้และเติบโตอันล้ำค่า ทำให้ได้กลับมาสานต่อความเป็นเราอย่างที่เคยฝันไว้
จุดเริ่มต้นเล็ก ๆ ถูกสะสมและเกิดขึ้นในบ้านหลังเล็ก ๆ ที่เปี่ยมด้วยความหลากหลายในงานอดิเรกของทั้งครอบครัว คุณพ่อมีใจหลงรักในงานไม้และงานฝีมือช่าง เปรียบเสมือนช่างไม้ประจำถิ่นที่ทำได้หลากหลายเป็นงานอดิเรก คุณแม่ผู้มีความรักและความหลงใหลในหมู่มวลพรรณไม้นานาชนิดที่รายล้อมรอบบ้าน พี่ชายที่คอยเติมเต็มความสนุกและสีสันจากเกมและการ์ตูนต่าง ๆ ทำให้ทุกส่วนเป็นสิ่งที่เติมแต่งให้รอกมีความชอบที่ตั้งต้นจากรอบ ๆ ตัวมารวมกัน หล่อหลอมรอกมาด้วยสีสัน ทุกสิ่งล้วนเป็นสิ่งที่หยั่งรากลึกในจิตใจ ผสมกับความหลงใหลในงานศิลปะ ยิ่งเพิ่มพูนความชอบให้มากขึ้นไปอีก เมื่อเติบโตขึ้น ทุกสิ่งล้วนเริ่มจางหาย อาจด้วยถ้อยคำที่บอกว่าไม่มีทางที่จะไปถึงฝั่งจากอาจารย์ที่เคารพ และบอกเพียงให้เราทำงานที่มั่นคงก็พอแล้ว ตอนนั้นรอกยังเป็นเพียงเด็กที่ไม่มีภูมิคุ้มกันต่อคำบั่นทอนต่าง ๆ ทำให้ปล่อยความชอบและความต้องการที่เคยมีไปกับคำคนมากมาย จนเป็นเพียงคน ๆ หนึ่งที่เคยมี "ฝัน"
รอกไม่ได้ถึงกับปล่อยมือจากสิ่งที่รักไปทั้งหมด แต่ยังคงรั้งไว้ด้วยใจลึก ๆ ว่า ถ้าเราไปถึงจุดที่ใฝ่ฝันไม่ได้ ก็ขอให้ได้ทำในสิ่งที่ชอบไปพร้อมกับการงานที่มั่นคงอย่างที่ใคร ๆ ว่า รอกเรียนการออกแบบและศิลปะจากมหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม เลือกเรียนจากความชอบกับสิ่งที่ผ่อนคลายนั่นก็คือเกม ช่วงเวลานั้นมีอะไรบางอย่างได้กลับมาจุดประกายรอก แต่ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้ว่าคืออะไร แต่การได้เรียนในรูปแบบที่หลากหลายในตอนนั้นทำให้เข้าใจตัวเองขึ้นมาบ้างว่าสิ่งที่ชอบคืออะไรบางอย่างที่เป็นชิ้นเป็นอันจับต้องได้ สัมผัสได้ รู้สึกได้ มันโหยหาอย่างบอกไม่ถูก... จุดที่ทำให้เริ่มสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่เคยหล่นหายไป คงเป็นช่วงเรียน ป.โท ที่ศิลปากร คำตอบที่รอกได้ทำหล่นหายไป ได้กลับมาเติมเต็มอีกครั้ง และเริ่มซ่อมแซมความรู้สึกต่าง ๆ ที่เคยเกือบจะปล่อยทิ้งไป ในวันหนึ่งของการเรียนยามค่ำคืน กับบรรยากาศของการนำเสนองานออกแบบกล่องสำหรับผลิตภัณฑ์เพื่อนำไปใช้ในการประกวด อาจารย์ท่านได้พูดกับรอกว่า "งานเรานั้นน่าสนใจและน่าจะได้รับรางวัลกลับมาบ้าง แต่ในบางครั้งดวงก็จำเป็นในการแข่งขันแบบนี้ เราขยันเราตั้งใจเราพยายาม ควรได้รับผลตอบแทนในส่วนนั้นบ้าง" รอกยิ้มรับพร้อมน้ำตาที่เริ่มปริ่มในดวงตา เพียงคำพูดด้วยความเห็นใจหนึ่งประโยค ทำให้รอกเข้าใจความหมายที่อาจารย์ท่านอยากจะสื่อ และใช่ รอกนั้นไม่เคยมีดวงเรื่องงานประกวดใด ๆ เคยลงประกวดเกี่ยวกับสายศิลปะมามากมายและเช่นกัน ไม่เคยได้สิ่งที่คาดหวังกลับมา และนั่นมันเป็นเหมือนกับแรงผลักดันให้รอกดื้อด้านต่อดวงชะตา คิดเพียงแค่ว่าหากเราไม่มีมันก็เพียงแค่ ทำและทำต่อไป ทำต่อไปให้มากจนกว่าร่างกายเราจะไม่ไหว มากพอที่จะมีสักวันที่เราจะได้พบกับคนที่ชอบในผลงานของเราและพร้อมยอมรับมัน เริ่มใหม่ที่อาจจะยังจับทางในความชอบไม่ถูก แต่เราก็ยังมีโอกาสให้ตัวเองได้เรียนรู้และได้ลองที่จะทำ ทำไปเรื่อย ๆ ให้เจอในความชอบและความต้องการที่โหยหาอีกครั้ง อาจทุลักทุเลไปบ้างในช่วงต้นที่ลองผิดลองถูกไปกับ NFT ได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ จนเริ่มที่จะลงมือทำ ลองผิดลองถูกไปกับการแกะสลักไม้อย่างจริงจัง สะสมความชอบจากอารมณ์ความรู้สึกจากปลายมีดคัตเตอร์ ผ่านวันเวลา จนคนรอบตัวเริ่มเข้าใจสิ่งที่เราต้องการจะทำและจะมุ่งไป พี่ชายที่มอบโอกาสแรกให้ด้วยชุดมีดมากมาย พี่นักสะสมที่มองเห็นความตั้งใจและมุ่งมั่นในตัวเรา ให้ทุนในการเริ่มต้นทำให้ได้มากยิ่งขึ้น ครอบครัวและคนรักที่มอบความเข้าใจและคอยเป็นเบาะรองรับในวันที่เหนื่อยล้า ทุก ๆ ส่วนเป็นแรงผลักดันให้รอกยังคงทำและเพิ่มความมุ่งมั่นเพื่อตอบแทนความเชื่อใจที่มอบให้มา ทำไปโดยไม่คาดหวัง ผ่านจากวันเป็นเดือนเป็นปีก็ไร้วี่แววของคนที่รักในงานรอก จนถึงวันหนึ่งที่มีคนที่ชอบและรักในผลงานของรอก และพร้อมมอบโอกาสให้รอกได้ทำงานนั้นอย่างเต็มที่ยิ่ง ๆ ขึ้นไป ToyHolic เปรียบเสมือนบ้านอีกหลังที่มอบโอกาสที่อบอุ่นและพร้อมจะยอมรับผลงานของรอกและก้าวเดินไปด้วยกัน :) ขอบคุณค่ะ

The story I want to share is a childhood tale that marks both the beginning of my getting lost and my return to something I misplaced... lost along the way until I revisited it, embracing the cracks. It was like learning and understanding that all the past experiences and encounters were invaluable lessons and growth. They allowed me to return and continue being myself, as I had always dreamed.
My small beginnings were cultivated in a humble home filled with diverse family hobbies. My father had a deep love for woodworking and craftsmanship, almost like a local artisan who could do many things as a hobby. My mother cherished and was passionate about the various plants and trees surrounding our house. My elder brother added fun and color with games and cartoons. All these elements combined to shape my interests, stemming from my surroundings. They molded me with vibrant experiences, all deeply rooted in my heart, intertwined with a growing passion for art.
As I grew older, everything began to fade, perhaps influenced by words from a respected teacher who told me there was no way to reach my dream, advising me to pursue a stable career instead. At that time, I was just a child, lacking the resilience against such discouraging words to stay firm and pursue my aspirations. Slowly, I let go of my passion and desires, swayed by countless opinions, becoming just another person who once had a "dream."
I didn't completely let go of what I loved, but I held onto it deep down, thinking that if I couldn't reach that far-off goal, I could at least pursue my passion alongside a stable job, as others suggested. I studied design and art at Chandrakasem Rajabhat University, choosing subjects that brought me relaxation, like games. During that time, something reignited within me, something I couldn't quite put into words. But the diverse learning experiences then helped me understand myself better: what I truly loved was something tangible, something I could touch and feel. I yearned for it in an indescribable way.
The point where I began to truly feel something I had lost return was during my master's degree at Silpakorn University. The answers I had misplaced came back to fill me, and I started mending the feelings I had almost abandoned. One evening, during a night class where we were presenting a product packaging design for a competition, my professor told me, "Your work is interesting and should win some awards, but sometimes luck is necessary in these competitions. You're diligent, dedicated, and hardworking, and you deserve some reward for that." I smiled, tears welling up in my eyes. Just one empathetic sentence made me understand what the professor wanted to convey. And yes, I'd never had luck in any art competitions. I'd entered many, and equally, never received what I expected. This became a driving force, pushing me to defy fate. I simply thought, if I don't have luck, I'll just do and keep doing, continue doing until my body can't take it anymore, enough until one day I find someone who appreciates my work and is willing to accept it.
I started anew, perhaps still unsure of my exact path, but I gave myself the chance to learn and try. I kept trying until I found the passion and desire I longed for again. It was a bit of a struggle initially, experimenting with NFTs and learning new things, until I seriously began woodcarving. I accumulated passion from the emotions and feelings through the tip of the cutter knife. With time, those around me began to understand what I wanted to do and where I was heading. My brother gave me the first opportunity with a set of many knives. A collector, seeing my determination and dedication, provided funding for me to do more. My family and partner offered understanding and were there as a cushion on tiring days. Every single part was a driving force, allowing me to continue and increase my dedication to repay the trust given to me. I kept working without expectations, days turning into months and years, with no sign of anyone who loved my work. Until one day, someone who liked and loved my work emerged and was ready to give me the opportunity to fully pursue it. ToyHolic became like another home, offering a warm opportunity, ready to accept my work and journey forward together. 🙂 Thank you.